Ai ishte vetëm një i porsalindur, kur e mori atë si fëmijën e saj.
Dhe për katër vitet e ardhshme, Ingeborg u përpoq të bindte nënën e tij të lindjes për ta lejuar atë të adoptojë atë djalë. Por ajo e kishte vendosur që të mos e pranonte një djalë me ngjyrë.
Pastaj, kur askush tjetër nuk tregoi ndonjë për Jordanin, Ingeborg më në fund u lejua ta marrë atë.
“Ata e vendosën atë në krahët e mi dhe kjo ishte dashuri në shikim të parë,” thotë Ingeborg. Por 20 vjet më vonë, marrëdhënia mori një kthesë dramatike …
Jordania u rrit në shtëpinë e Ingeborg, por nëna e tij biologjike nuk donte që familja ta pranonte atë. Ajo donte që fëmija i saj të adoptohej nga prindërit e zinj.
Por ishte e pamundur të gjindej një shtëpi për Jordanin, kështu që kur djali ishte 4 vjeç, Ingeborg dhe familja e saj e pranuan atë.
“Ai ishte një pjesë e familjes, pa marrë parasysh se çfarë,” thotë Ingeborg.
Dy dekada më vonë, Ingeborg mori lajme të zeza: ajo kishte sëmundje të veshkave policistike dhe kishte nevojë për transplantim të veshkave.
Jordan vendosi se nuk mund të qëndronte pranë dhe të shikonte nënën e tij të vuante. Ai vendosi të veprojë – për nënën e tij.
Ai rezervoi një takim për të parë nëse ai ishte një gjendje për transplantim. Dhe ai ishte!
“Ndjehem sikur kjo ishte thirrja ime në jetë, mendoj”, thotë Jordan. “Shpresoj, unë mund të bëj më shumë për të, duke u bërë më i vjetër, por për momentin, më së paku mund që bëj është kjo”.
Ingeborg këmbënguli që Jordan të mos e bënte këtë, por mendja e tij ishte e vendosur.
“Gjithçka që ajo ka bërë për mua që kur isha fëmijë, desha vetëm t’ia ktheja asaj dhe t’i tregoja sa e vlerësoj”, thotë ai.
Përkundër të gjitha përpjekjeve dhe kohëve të vështira, kjo histori ka një fund të lumtur – të gjitha për shkak të lidhjes së fortë midis një nëne dhe djalit të saj.
