Një grua na ka rrëfyer historinë e trishtë të jetës së saj, përmes një letre dërguar në faqen tonë në Facebook “Shkodra.News”. Paçka tradhëtisë së të shoqit me mikeshën e saj më të mirë, ajo sërish nuk braktisi familjen.
“Ka dhimbje edhe dhimbje. Por njeriu qenka i fortë. Jam një zonjë 43 vjeçe. Më kanë martu me shkuesi që kur isha 17 vjeçe. Burrin e kam dashur dhe e dua. Nuk di nëse mka dashur, por them që kemi kaluar mirë deri para 4 vitesh. Kohë kur nisa punë në një fabrikë këpucësh, pas shumë vitesh shtëpiake sepse burrin nga Bushati e kam xheloz. Por kur prindërit e tij të dy u sëmurën, u detyrova me u fut dhe unë në punë. Fëmijë nuk kemi, ai ka probleme dhe unë e mbajta se e doja.
Kur punoja në fabrikën e këpucëve njoha një shoqe dhe u lidhëm shumë bashkë. Ajo ishte ndarë nga burri e duke ken se jetote vetëm në Shkodër më vinte shpesh në shtëpi e pinim kafe me vjehrren. Burri e përcjellte kur hante darke tek ne se na vinte keq me e nxjerr me barkun bosh. Pas disa kohësh shoqëri, s’kisha kuptu gjallë gja me dek, vjen burri e më thot ka ra në dashuri me të e duan të ikin në gjermani. E merrni me mend ça përjetova.
Kjaj unë, kjaj baba e nana, prindërit e tij. Nuk u luta as nuk shava. Sdi ku ma dha zoti forcën i thashë vetëm: Ju raftë haku jem ishalla. Prej asaj dite janë bashkë, ajo pret një fëmijë. Un jetoj me vjehrrin e vjehrren kujdesem për ta. Ata janë familja jeme dhe nuk pranojnë ma nuse tjetër.
Djalin i them mos më e hedh poshtë, por ata thonë që mkan veç mu vajzë. Unë sa t’kem frymë do kujdesem për ta se jam rrit në shpinë e tyre e nana e baba smë jan aq krah. As e baj për shpi, as për asnjë gja. Djali i tyne i bani hasha për një femër, por unë skam për ti braktis edhe pse kam pas raste me u sistemu”, shkruan ajo.
